Voor mij is het omgaan met prikkels dé uitdaging op het werk. En dan vooral het omgaan met geluiden. En laat ik nou net werkzaam zijn op een school, waar ik continue omgeven ben door uitbundige studenten. Een vriendelijk onopvallend bordje met daarop ‘wij werken graag in stilte’ heeft daarbij meestal weinig effect.

Het is ook moeilijk om een balans te vinden, tussen complete stilte en te veel geluid. Ik kom namelijk niet alleen naar mijn werk om aan één stuk door te werken zonder een woord te wisselen met collega’s. Natuurlijk zoek ook ik wel eens de interactie op, het gesprek op, overleg ik en luister ik soms muziek. Sterker nog, ik zing wel eens luidkeels mee met mijn favoriete nummers. Maar met geluiden van anderen kan ik maar moeilijk omgaan. Een collega grapte laatst dat er op het parkeerterrein maar een bunker moest worden neergezet waar ik in kon werken. Van een andere collega kreeg ik het advies om even te gaan wandelen na een ochtend vol prikkels en irritaties. De meest gehoorde opmerking is ‘maar het is nu toch weer rustig?’. Eenmaal overprikkeld en geïrriteerd heb ik daar weinig aan. Het zijn allemaal goed bedoelde adviezen, maar ze helpen maar weinig. De echte kennis van autisme ontbreekt bij de meeste collega´s, en dat merk je daaraan. Het is misschien een cliché, maar iemand die zelf geen autisme heeft begrijpt vaak niet hoe het werkt in het hoofd van een autist. Hierin is voor organisaties nog wel winst te behalen denk ik. Het zorgen dat binnen je afdeling er iemand is die ook echt inhoudelijk snapt hoe het leven met een aandoening als autisme is.

De goede balans in prikkels heb ik nog niet gevonden. Het helpt me ook niet dat bij mij het glas altijd halfleeg is, in plaats van halfvol. Maar ik ben wel erg blij met de goede band die ik heb met mijn team en collega’s. De bordjes waarop ik vriendelijk vraag om stilte blijf ik voorlopig maar plaatsen naast mijn werkruimte. En soms moet ik er maar aan denken dat ook ik ooit vroeger zo uitbundig, vrolijk en druk ben geweest (bij momenten).