De dagen zijn weer korter en de feestdagen zoals Kerstmis en Oudjaarsavond zijn weer aanstaande. Deze periode voel ik me vaker alleen. Maar het zoeken naar een partner blijft voor mij een moeilijk iets. Ik heb veel gedatet maar het kost me veel tijd en energie. En uiteindelijk eindig ik steeds weer alleen.

Alles aan daten vind ik moeilijk. Een eerste date is moeilijk, het is moeilijk een succesvolle date een vervolg te geven, het is moeilijk je geduld te bewaren. Het is een spel dat je moet spelen. Een spel met allerlei regels. Je mag niet te snel toehappen, niet te veel vragen, niet te direct zijn en ga zo maar door. Maar mag je ook jezelf zijn en doen wat goed voelt? Eigenlijk niet merk ik. Ik snap het ook wel. Als ik mijn date alle nummers van het Songfestival of Rob de Nijs laat horen kan dat afschrikken. Maar dat is wel de muziek die ik leuk vind, de muziek die ik zelf draai en waar ik me fijn bij voel. En als ik mijn date eerlijk vertel dat ik het erg vind klikken en graag snel weer afspreek, schrikt ook dat af. Maar moet ik dan niets zeggen terwijl dat voor mij totaal onnatuurlijk zou zijn? Uiteindelijk wil je toch jezelf kunnen zijn, juist in zo’n situatie. Ik vraag me vaak af waarom we het zo moeilijk voor elkaar maken.

Was het maar wat makkelijker allemaal. Tijd om wat nieuws te proberen dacht ik. Dus heb ik me opgegeven voor First Dates, Cupido ofzo, Lang leve de liefde en zelfs Married at first Sight. Maar ook als ik daar voor ben geselecteerd ga ik geen spel spelen. Nee ik gooi er gewoon alles uit wat ik denk. Ook al blijf ik dan misschien (wat langer) alleen.