In een scheurkalender las ik laatst een mooie tekst over verandering. Daarin stond onder meer dat als je niet verandert, je als persoon niet kunt groeien. En dat je daardoor niet echt leeft. Het advies was dat je je niet tegen veranderingen moet verzetten. Laat dat nou precies zijn wat ik continue wél doe. En dat niet alleen, ik maak er een ware sport van om er tegenin te gaan.

Ik heb moeite met veranderingen, zowel in mijn omgeving als het zelf veranderen. Het woord ‘verandering’ zegt het al, iets moet anders. Maar ik vind continuïteit juist zo fijn. Ik heb al zo lang ik me kan herinneren hetzelfde kapsel. Ik heb een vast avondritme. Ik koop nog steeds cd’s en dvd’s, en luister nog steeds naar Rob de Nijs. Ik koop zelfs geen planten, want ook die veranderen steeds. Ik wil van alle veranderingen in mijn omgeving op de hoogte zijn. Bijvoorbeeld kluswerkzaamheden of verhuizingen. Zo zijn rond het verschijnen van deze column mijn buren verhuisd. Ik ben daar denk ik nu net zo lang mee bezig als de buren zelf. Ook al duurt zoiets maanden, ik kan het niet loslaten. In mijn hoofd spelen alle scenario’s al af. Dus misschien groei ik zelf als persoon inderdaad niet. Misschien wil ik dat ook niet. Maar ik weet zeker dat ik gelukkig wil zijn, gelukkiger wil zijn.

Wat zou het toch fijn zijn als juist iedereen verandert, en iedereen zich aan mij aanpast. Dat dit niet realistisch is snap ik wel, maar toch roep ik dit vaak. En ook al vind ik continuïteit fijn, soms is een verandering noodzakelijk. Dus misschien moet ik toch eerst bij mezelf beginnen. Tijd om te groeien als persoon. Tijd om echt te gaan leven. Maar kan ik dat wel?