Het omgaan met prikkels is voor mij nog steeds een grote uitdaging. Zeker nu de dagen weer langer en warmer zijn en iedereen hiervan wil genieten. Voor mij werkt het niet om dan zelf ook veel te gaan ondernemen met veel mensen om me heen. Maar helemaal niets ondernemen werkt ook niet. Vrijwel iedere dag zoek ik dus naar die balans in activiteiten en bijbehorende prikkels. Iets wat op zichzelf al stress en onrust veroorzaakt.

Gelukkig zijn prikkels niet altijd vervelend, en zelfs overprikkeling is niet altijd erg. Zolang het maar niet te vaak en langdurig voorkomt. Er zijn zelfs situaties waarin ik bewust overprikkeld raak. Het songfestival, waarover ik schreef in mijn vorige column, is hier een goed voorbeeld van. Dit zijn vaak avonden en nachten waarvan ik van tevoren al weet dat ik overprikkeld raak, met toch ook veel gevolgen. Eenmaal overprikkeld, heb ik er daarna nog lang last van: ik kan me moeilijk concentreren, ben snel afgeleid en kan moeilijk slapen. Maar ik maak het wel allemaal mee! Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik er door de gevolgen nog langer van ‘geniet’, of in ieder geval langer in de roes van het evenement blijf.

Ik kan me voorstellen dat anderen die ook moeite hebben met het verwerken van prikkels ook steeds die balans moeten zoeken. Het is dan continue afwegen: ga ik niets ondernemen, ga ik wel en zoek ik de grens op qua prikkels of neem ik de overprikkeling voor lief. Wat ik zelf in ieder geval niet wil is tijdens een evenement continue bezig zijn met de vraag wat wel en niet verstandig is. Dan maar zo goed mogelijk omgaan met de gevolgen.