Het songfestival: mijn grootste passie! In deze column een kleine blik op de drukke maanden vóór het festival vanuit de ogen van een trouwe fan (met autisme). Drukke maanden, want in de tijd vóór corona was ik altijd bij zoveel mogelijk feesten en concerten aanwezig. Door corona is deze voorpret een stuk minder, volgend jaar heb ik veel in te halen.

De laatste jaren is het aantal mensen dat het festival volgt explosief gegroeid. Jaren terug voelde het nog als een coming-out, wanneer ik aangaf dat ik fan was. Ik werd er vaak om uitgelachen en voelde dan altijd de druk om het festival te verdedigen. Daar draaide ik een beetje in door soms. Maar toch had die tijd ook z’n charme. Het was toen nog echt het festival van een groepje fans, ons festival. Nederland gaat het volgens de voorspellingen dit jaar niet goed doen, en dan blijven weer alleen die echte fans over.

Dat voorspellen van de uitslagen vind ik één van de allerleukste dingen aan het festival. Je zou kunnen zeggen dat voor iemand met autisme het festival op voorhand ideaal is. Want het maken van lijstjes is voor mij een heerlijke bezigheid. Wie gaat verrassen, wie gaat teleurstellen, wie wint? Je kunt hier helemaal in opgaan en dat is precies wat ik doe. Maandenlang maak ik lijsten en speculeer en discussieer ik wat af. Wat dat betreft mogen er van mij naast de halve finales nog veel meer voorrondes bij komen!

Maar misschien wel het mooiste is dat je als fan automatisch onderdeel bent van een community. De songfestival-community bestaat uit een hechte groep fans. Maar ook voor wie het alleen op tv kijkt zorgt het festival voor verbinding en vermaak. En laat dat nou precies zijn waarom het festival ooit bedacht is, voor de verbinding met elkaar. In een crisis als deze belangrijker dan ooit.