“Zo doen we dat hier, dit zijn nou eenmaal onze regels”. Of “we zijn geen sociale instelling, er moet geld verdiend worden”. Dit soort opmerkingen heb ik gedurende mijn carrière vaak gehoord. Of nog scherper: “als je niet oppast kun je straks alleen nog putjesschepper worden”. Prikkelend, maar niet helpend. Het zijn allemaal kreten zonder dat er echt naar elkaar geluisterd wordt. En dus nutteloos.

Doordat ik pas laat de diagnose autisme kreeg, heb ik een aantal jaar gesolliciteerd en gewerkt zonder begeleiding. Dat leverde nogal wat problemen op. Maar ook met een status in het doelgroep register bleek niet alles even makkelijk. Zo heb ik maandenlang moeten vragen om hulp van het UWV en de Gemeente, die beide vonden niet verantwoordelijk te zijn. Tot dat een adviseur werk van het UWV mij wou helpen. Veel ellende in het zoeken naar een baan had me bespaard kunnen worden als er eerder iemand echt naar me had geluisterd. Maar ook later, toen ik een baan gevonden had, liep ik tegen dingen aan. Vaak door een gebrek aan kennis bij mijn collega’s over mijn aandoening. Collega’s die vinden dat ik zeur, in plaats van dat ze vragen wat er echt speelt bij me. Ook hier had veel gedoe voorkomen kunnen worden door te luisteren naar elkaar. Toen ik startte in mijn huidige functie trof ik eindelijk iemand die mijn wél mijn mogelijkheden zag. Was iedereen maar oprecht geïnteresseerd in elkaar. Succesvol een baan vinden voelt soms als een kwestie van geluk. Geluk kun je niet afdwingen, maar je kunt geluk wel een handje helpen.

Voor iedereen zonder arbeidsbeperking ligt hierin een taak. Een taak om extra goed te luisteren. Waar komen de problemen van iemand vandaan, en hoe kun je helpen? Maar hierin ligt ook een taak voor ons zelf, voor iedereen met een arbeidsbeperking. Het moet van beide kanten komen, ook wij moeten bijdragen. Wees zelf de persoon die je zou willen ontmoeten. Dat is voor mij ook nog steeds een les. Daarmee is deze column voor mij, en hopelijk voor anderen, een goede reminder.