Ik woon in een groot huis, met niemand anders behalve mijn hondje. Ik heb dan ook kamers over. Kamers waar ik nu alleen kom om van die balen stof weg te halen. Ik woon dichtbij het spoor. En daar zijn af en toe werkzaamheden, die plannen ze meestal tussen 1 en 5 ‘s-nachts. Een drama voor mij.

Laatst was het weer zo ver. In plaats van er het beste van te maken, ontketenden zich bij mij tal van reacties. Een korte reconstructie. Ik belde alle instanties die ik ken: de NS, de politie en de noodlijn van ProRail. Immers, dit was voor mij een noodgeval. Frustrerende telefoontjes waarbij ik steeds bozer werd. Gevolgd door het in lichte paniek bij elkaar zoeken van mijn spullen om ergens te kunnen logeren. In de tussentijd stuur ik iedereen die ik ken en die in de buurt woont, een bericht. Oh, en natuurlijk schreef ik met de caps Lock knop aan, boze e-mails vanuit bed naar de klantenservice van ProRail.

“Wij hebben niets gehoord” en “wij hebben nooit ergens last van”, aldus een buurtbewoner de volgende ochtend. Een reactie die mij weer even terugbracht in de frustratiemodus. Maar ook een reactie waardoor ik weer besefte dat ik soms in een totaal andere wereld leef dan mensen zonder autisme. Had ik maar ook één keer, nergens last van. Bij (onverwachte) gebeurtenissen en prikkels, heb ik helaas nog niet de tools gevonden om daar mee om te gaan. Sorry ProRail, we zijn nog niet van elkaar verlost.