Joost Wanders (1982),

Ik ben geboren en getogen in het prachtige dorpje Bemmel. Een dorp tussen Arnhem en Nijmegen dat vooral bekend is van de jaarlijkse dweildag. Toch zal dit lezers uit andere regio’s vaak niets zeggen. Ik adviseer de dweildag zeker eens te bezoeken indien mogelijk. Erg leuk. Als kind was ik altijd gefascineerd door het weer. Ik riep vaak dat ik weerman, meteoroloog wou worden. Dit is er nooit van gekomen daar ik de studie te ingewikkeld vond. Maar erover schrijven deed ik al wel. Ik maakte een boek over het weer, vooral met krantenartikelen en eigen metingen.

Ik heb bewust gekozen voor de opleiding communicatie, omdat ik dit een mooie brede opleiding vond. Een opleiding waarbij je veel leerde dat je overal kunt toepassen, in iedere situatie. Vanzelfsprekend was schrijven een belangrijk onderdeel van de opleiding. Ik stapte pas laat over naar typmachines en computers. Een tekst met pen en papier schrijven vond ik het leukste.

Na mijn opleiding heb ik diverse functies vervuld en in al mijn functies speelde het schrijven van teksten een grote rol. Ik ontdekte bijvoorbeeld dat ik notuleren erg leuk vond. Dit is nou typisch zo’n opdracht waarbij je iets volgens hetzelfde stramien maakt maar waar je toch je eigen draai aan kunt geven. Naast schrijven op het werk begon ik meer en meer voor mezelf te schrijven. Schrijven als therapie, als uitvlucht. Eigenlijk sinds ik hulp zocht om te plaatsen waarom ik me niet prettig voelde, begon schrijven steeds belangrijker te worden. De diagnose autisme gaf wel wat duidelijkheid voor me, ik kon plaatsen waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Ik schreef mijn gevoelens op in gedichten, in levensverhalen en anekdotes.

In 2019 benaderde ik Hart van Nijmegen, het magazine voor de 18.000 inwoners van Nijmegen-Midden. Ik wou graag iets doen met mijn schrijfsels. Uiteindelijk werden dit columns, onder de titel (W)anders. Een verwijzing naar mijn achternaam, en naar het feit dat ik ze schrijf vanuit het perspectief van mijn autisme, ze zijn dus anders dan anders. Aangezien ik na iedere column leuke reacties kreeg uit de buurt, van collega’s en bekenden, begon het meer en meer te kriebelen om er toch eens werk van te maken ze te bundelen.

In 2022 lanceerde ik deze website. Daarmee is het wat mij betreft niet klaar. Ik wil de columns graag onder een groter publiek onder de aandacht brengen. Gedurende dit eerste jaar kreeg de website langzaam wat meer bekendheid en volgden meerdere gastcolumns. Eerst voor Hallo! Nijmegen en Het ledenmagazine voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme. Later in 2022 ook voor wijkmagazine De Heistal, studenten en medewerkersblad ROSA (van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen) en voor Inclusief Magazine.

Uiteindelijk doe ik dit deels voor mezelf als hobby, als interesse en als therapie. Maar vooral ook voor iedereen die ook anders is. Iedereen die ook worstelt met autisme, of verslavingen, of depressiviteit. Iedereen die ook een rugzakje heeft. Ook al help ik maar één persoon die herkent in mijn schrijfsels, dat is beter dan niets.