Ik ben al een tijdje uit de kast. Zo ben openlijk autist (wat ook een soort coming-out was). En ik ben open over mijn seksuele voorkeur. Ik val op mannen. Ik schreeuw het niet van de daken, maar ik houd het niet stil.

Hoe de maatschappij nu aankijkt tegen autisme en seksualiteit, is anders dan tien, twintig jaar geleden. Autisme lijkt voorzichtig aan meer geaccepteerd en begrepen te worden, maar we zijn er nog lang niet. De steun voor de LHBTIQ+ gemeenschap is alleen maar aan het afbrokkelen lijkt het wel. Er is dan wel meer aandacht voor seksuele diversiteit. Het ‘anders’ zijn gaat niet meer automatisch en alleen over homo, lesbisch of biseksueel. Maar de acceptatie ervoor is er helaas alleen maar minder.

Tegelijkertijd hoor ik meer en meer dat mensen niet meer zo geloven in de coming-out, in openheid en eerlijkheid. Veel lezers van dit magazine zullen het wel herkennen hoe belangrijk openheid over autisme kan zijn. Maar helaas is er dus ook een grote groep die om wat voor een redenen dan ook, alles zoveel mogelijk stil wil houden. ´Het gaat niemand iets aan, het doet er niet toe´, hoor je dan vaak. Die mensen hebben ongelijk. Het gaat namelijk om dat je pas na openheid en eerlijkheid, echt jezelf kunt zijn. Zonder geheim, zonder je te moeten aanpassen. Hoe langer je daarmee wacht, hoe meer schade je voor jezelf veroorzaakt.

Maar wat ik vooral heb ervaren is hoe waardevol het is om onderdeel te zijn van een gemeenschap. Deze geeft ontzettend veel steun, waardering, een luisterend oor en vooral herkenning. Je voelt je er thuis, je krijgt er als het ware een familie bij. Dat geldt dus voor iedere gemeenschap. De autismegemeenschap. En zeker ook de LHBTIQ+-gemeenschap. Er zijn tal van praatgroepen, vriendengroepen, speciale evenementen en ga zo maar door. Waarvan niet automatisch gezegd is dat je jezelf er prettig bij voelt. Maar dit is een kwestie van het uitproberen. Maar eigenlijk zonder uitzondering voel ik sterk de verbondenheid in een gemeenschap. We horen allemaal tot een minderheid, en dat geeft een band.

Ik zou al deze gemeenschappen, groepen en initiatieven voor geen goud willen missen. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle steun. Samen staan we sterk. Zeker en vooral in deze veranderende, onzekere en soms kille wereld. We hebben elkaar meer dan ooit nodig. We hebben de zichtbaarheid, acceptatie en respect hard nodig. Dus kom uit de kast! Tot welke groep je ook behoort.