Ik verbaas me altijd al over de wereld om me heen. Maar als het gaat over hoe we soms met elkaar omgaan, voel ik me de laatste tijd écht anders. Het lijkt wel alsof eerlijk zijn, vriendelijk zijn en elkaar helpen, eerder de uitzondering in plaats van de norm is geworden.

De normen en waarden die mij aangeleerd zijn, lijken steeds minder normaal geworden. Zo staat diefstal niet in mijn woordenboek. Maar het stelen bij de zelfscankassa vinden velen anderen heel normaal begrijp ik. Ik heb ook geleerd om mensen te groeten en vriendelijk te zijn. Ik maak (mits ik me oké voel) graag een praatje met mensen. Iets waar je tegenwoordig vaker verbaasde blikken door krijgt. De gesprekken die ik tijdens mijn zomeravondwandelingen heb, beginnen dan ook vaak stroef en onwennig. Je ziet de ander denken: ‘wat moet ie?’ Maar eigenlijk altijd volgt er een leuk verrassend gesprek. Maar helaas dus ook af en toe iemand die nors kijkt en doorloopt zonder te reageren. Tot slot heb ik geleerd mensen te helpen. Maar iets voor de ander doen, lijkt dus niet meer normaal te zijn. Steeds vaker hoor ik de opmerking: “daar heb ik persoonlijk niets aan”. Alsof dat het belangrijkste is?

Laten we nou gewoon vriendelijk voor elkaar zijn. De wereld is al steeds onprettiger aan het worden met oorlogen en conflicten. Laten we hem zelf weer iets mooier maken. En het kan zo eenvoudig. Eerlijk zijn, een gesprekje aangaan, iemand even helpen. Doe eens lief!

Opmerking: deze column is in augustus 2024 geschreven en gaat niet in op recente gebeurtenissen van eind september.