Ik ben een open boek. Ik praat graag over wat ik meegemaakt heb, over mijn gevoelens en over mijn gedachten. Dit was niet altijd zo, ik was vroeger behoorlijk stil en verlegen. Maar ik heb ontdekt dat praten helpt. Echter, het lost niet alles op en er zijn tal van valkuilen heb ik gemerkt.

Het begint al met wat je wel en wat je niet zegt. Zo heb ik wel eens een eerste date mijn hele psychische rapport gegeven. Die date zag ik daarna nooit meer. Wat er bij mij vervolgens ook ontstond is dat het een gewoonte ging worden om alles te vertellen. Om te blijven ‘zeuren’ en daarmee te vragen om medelijden en steun. Dit maakt je geen fijn gezelschap. Vrienden gaven laatst bij me aan dat ze soms niet willen afspreken omdat ze even geen zin in al die negatieve verhalen hadden. Dat was wel een goede eyeopener. Tot slot kan praten ook verwachtingen scheppen, zoals dat anderen zich aanpassen aan je. Zo verwacht ik dat iedereen in de buurt stil is, als ik vertel dat ik last heb van geluid. Gelukkig ben ik niet met alles een spraakwaterval. Over sommige dingen praat of schrijf ik niet graag. Maar als het om autisme gaat, of om andere neurotische of psychische problemen, vind ik openheid erg belangrijk. Een goede discussie daarover op z´n tijd vind ik zelfs wel fijn om eerlijk te zijn, als ik die maar win!

De balans hierin zoeken is dus de uitdaging. Het is soms ongemakkelijk, het kan vreemd voelen of onnatuurlijk. Maar zo lang je niet uit waar je last van hebt, kan ook niemand rekening met je houden of je helpen. Lukt praten niet goed, ga dan schrijven! Voor mij werkt dit en daar ga ik dan ook graag mee verder. Dus tot snel.